Het gesprek onderweg

Wandelen is goed voor lichaam en geest. En waar anders dan in én om Eastermar, met de zandpaden, elzensingels en houtwallen, kun je dit beter doen. Tijdens mijn wandelingen kom ik regelmatig allerlei interessante personen tegen. Met sommige mensen voer ik boeiende gesprekken, met altijd weer leerzame momenten.

Tijdens een wandeling, met mijn hond, op een doordeweekse dag is het meestal erg rustig in het landschap rondom ons mooie dorp. Er is volop gelegenheid om de veranderingen in de natuur waar te nemen en te luisteren naar de eerste vogels die richting het zuiden vliegen. Onder de bomen liggen al bladeren en de paddenstoelen schieten uit de grond.

Dit keer was ik niet de enige die op maandagochtend een wandeling maakte. Ik kwam een jonge man tegen met zijn hond. Terwijl de honden kennis maakten, zoals honden dat doen, raakte ik in gesprek met deze persoon.
Na eerst onze ervaringen met honden uitgewisseld te hebben, besloten we een eindje samen op te lopen. Ik vertelde hem hoe heerlijk het voor mij is om de rust van de natuur op te zoeken en ik vroeg hem waarom hij op maandagochtend met zijn hond door het landschap van Eastermar liep?

Mijn gesprekspartner vertelde dat hij normaliter aan het werk was, maar deze ochtend naar de tandarts was geweest. Hij had hiervoor een dag vrij genomen, omdat hij dit voor zichzelf nodig had. De jonge man was doodsbenauwd voor de tandarts en was in vijftien jaar niet meer in een tandartsenpraktijk geweest.
Uiteraard was ik benieuwd waar die angst vandaan kwam. Maar daar was geen gegronde reden voor: “Ik ben nooit bang, maar wel voor de tandarts. En dan is het gemakkelijkste om gewoon niet te gaan.” Nieuwsgierig vroeg ik aan hem hoe het hem gelukt was om, na vijftien jaar, nu wel naar de tandarts te gaan? Dat was niet van de ene op de andere dag gebeurd. Hij had er lang over nagedacht, maar kwam daar niet verder mee. Door er met zijn vriendin over te praten hadden ze samen bedacht dat hij eerst wel eens met de tandarts een afspraak kon maken voor een gesprek. Een gesprek kon immers geen kwaad…

Na dat eerste gesprek volgde een afspraak voor een controle, eerst nog zonder behandeling. De tandarts had hem rustig uitgelegd wat er met zijn gebit aan de hand was en welke behandelingen hij voorstelde. En vandaag had dan de eerste behandeling plaats gevonden. Natuurlijk was hij er met zweet in zijn handen naar toe gegaan, maar het was hem allemaal erg meegevallen. En omdat hij de gehele dag vrij had genomen, kon hij hier nu wandelen met zijn hond.
Ik complimenteerde hem met zijn aanpak van zijn angst. Door de grote stap, van een behandeling bij de tandarts, te verdelen in kleine stapjes, kon hij, na vijftien jaar, zijn angst te lijf gaan. En natuurlijk was zijn angst voor de tandarts nu niet meteen geheel verdwenen, maar door positieve ervaringen bij de behandelingen door deze tandarts, zal zijn angst steeds kleiner worden. Hij heeft zichzelf deze angst in het verleden aangeleerd en is nu bezig dit weer af te leren. En dit is iets wat iedereen kan doen, met welke angst dan ook.

Nadat we afscheid hadden genomen en elk onze eigen weg weer vervolgden, bedacht ik me dat het weer hoog tijd werd om een afspraak met mijn tandarts te maken.

‘Kom op verhaal’, is dit jaar het thema van Brommels! En dat thema krijgt zaterdag 25 augustus een dagvullend programma in de Dam Jaarsma Verhalenkamer in Eastermar. Meester verteller/schrijver Douwe Kootstra neemt zijn publiek mee in de wonderlijke verhalen van wonderdokter Grutte Wopke uit Noardburgum. Terug naar een tijd waarin de magie en mystiek van de Wâlden nog iets van alle dag was. Een tijd van nog niet eens zo heel erg lang geleden…
Er zijn zaterdag 6 en zondag 5 vertelrondes. Deze starten op zaterdag om 10.45, 11.45, 13.00, 14.00, 15.00 en 16.00 uur.
Zondag 26 augustus zijn de vertelrondes om 12.00, 13.00, 14.00, 15.00 en 16.00 uur.

Dat ook een lied een verhaal op zich kan zijn, laat verhalenverteller/schrijver/zanger Bennie Huisman zaterdagavond zijn publiek ervaren. Vanaf 20.00 uur geeft hij een intiem optreden in (de tuin van) de Dam Jaarsma Verhalenkamer. Hij zingt eigen liedjes en wat hij verder mooi vindt, van cabaret tot klassiek. Daarbij speelt hij op accordeon of piano. Huisman schrijft poëzie en liedteksten, korte verhalen en romans, reisverhalen en biografieën. Het water en alles wat zich daar afspeelt is een grote inspiratiebron.

De vertelrondes over Grutte Wopke zijn gratis!
Voor het intieme avondoptreden van Bennie Huisman zijn 50 kaarten beschikbaar. Kaarten kosten 5 euro, inclusief een consumptie. Meer informatie en het reserveren van kaarten: www.brommelsfestijn.nl.

‘De Skoalle’, de oude christelijke basisschool van Eastermar, is sinds vier jaar weer een ontmoetingsplek voor vele mensen. Wij vinden het fijn dat dit gebouw wederom gebruikt kan worden voor verbinding en ontmoetingen tussen mensen. Het is een plek waar iedereen weer op verhaal kan komen. In ons werk als coaches en adviseurs staat altijd het verhaal van een organisatie, een groep of de persoon centraal. Het is voor ons dan ook geheel logisch dat onze werkzaamheden gecombineerd gaan worden met de activiteiten omtrent Dam Jaarsma en de Verhalenkamer.

Wat is de Verhalenkamer van Dam Jaarsma?

In Eastermar is sinds 2014, het honderdste geboortejaar van Dam Jaarsma, Stichting Dam Jaarsma actief. Jaarsma was de grote Europese verzamelaar van volksverhalen in de Fryske Wâlden. Hij verzamelde – in z’n eentje, op de fiets – vanuit zijn geboorte- en woonplaats Eastermar meer dan 17.000 verhalen. Het is zijn verdienste de rijke Fryske orale traditie van de vergetelheid te hebben gered. De verzameling Jaarsma is van onschatbare (cultuur)historische en wetenschappelijke waarde. Daarnaast was Jaarsma Frysk schrijver, dichter en verzamelaar van vele collecties gebruiks- en kunstvoorwerpen. Gelukkig is veel hiervan bewaard gebleven en worden de verzamelde verhalen weer met regelmaat verteld.

Sinds 2015 bevindt zich in Eastermar ook de Verhalenkamer, waar groepen mensen ontvangen kunnen worden met een verhalenverteller, al dan niet afgewisseld met muziek, een leuke en informatieve dorpsrondleiding, een inspirerende workshop of vergadering. Door het vertrek van het beheerdersechtpaar was er sinds december in Eastermar helaas geen Dam Jaarsma Verhalenkamer meer. Dat was een gemis voor Eastermar.
Het bestuur van Stichting Dam Jaarsma en WIJS&moed zijn dan ook erg blij dat de traditie van de Verhalenkamer in Eastermar per 1 mei 2018 voortgezet kan worden in De Skoalle. De eerste reserveringen zijn alweer binnen.

WIJS&moed wil, aanvullend op onze vertrouwde diensten, graag voor organisaties, bedrijven en geïnteresseerde mensen een arrangement samenstellen met verhalen als centraal thema. Je kunt hierbij denken aan bijvoorbeeld een teamdag, waarbij een verhalenverteller komt en daarna gezamenlijk het verhaal van dit team vormgegeven wordt. Of een bedrijfsuitje waar een workshop creatief schrijven met een dorpswandeling wordt gecombineerd. Ook een familiedag waarbij een wandel- of fietstocht door de natuur gecombineerd wordt met verhalen van Dam Jaarsma bestaat uiteraard tot de mogelijkheden.

We hopen de komende tijd weer vele mensen in De Skoalle in Eastermar, dorp vol verhalen, te mogen ontvangen. En uiteraard ben jij, als relatie van WIJS&moed, van harte welkom om de nieuwe Verhalenkamer te komen bezoeken.

Voor nadere informatie, andere suggesties voor een maatwerkprogramma of het maken van een afspraak, kun je contact opnemen met:
Dam Jaarsma Verhalenkamer
De Skoalle, Torenlaan 2 te Eastermar
Sieta Tolsma en Janek Bikowski
verhalenkamer@eastermar.nl
www.damjaarsma.nl [onder ‘Dam Jaarsma in het dorp’]

of via de gebruikelijke wegen

Het is vandaag de Internationale dag van het geluk, een dag om stil te staan bij ‘geluk’ in de hele wereld.

Maar wat is geluk nou eigenlijk precies?

In onze praktijk WIJS&moed krijg ik regelmatig mensen te spreken die graag gelukkig willen worden. Als ik dan vraag hoe dat er voor hun uitziet, vallen ze stil…

Vaak denken we dat we gelukkig zullen zijn als we bepaalde spullen bezitten of als we elke dag lekkere dingen kunnen eten en drinken of als we niet meer hoeven te werken. Sommigen mensen zoeken hun geluk op social media. Maar wat betekent dat duimpje omhoog eigenlijk? Als ik een blog plaats kan het duimpje betekenen dat iemand de inhoud interessant vindt, zichzelf in de blog herkent, mij wil steunen in wat ik schrijf, mogelijk mij leuk vindt, het leuk vindt dat ik over dat thema schrijf, het überhaupt leuk vindt dat ik schrijf, etc. Wordt ik daar gelukkig van? Nee, ik kan er hooguit een paar momenten van genieten, net zoals van het eten van een ijsje of het kopen van een nieuwe jurk.

Gelukkig zijn is voor mij een blijvend gevoel van blijdschap en tevredenheid. Vanmorgen wandelde ik in het voorjaarszonnetje –het is immers 20 maart-, toen ik op nog geen dertig meter afstand drie reeën zag staan. Tussen de reeën door liep een fazant te pronken. Net alsof ze samen een spelletje aan het doen waren, zich totaal niets aantrekkend van mijn aanwezigheid. Hoe lang ik er gestaan heb, weet ik niet. Maar ik kreeg er een heel vrolijk en blij gevoel van. En elke keer als ik weer even aan mijn wandeling denk, roep ik dit gevoel weer op. Dat is voor mij geluk!

Ik hoop dat iedereen vandaag momenten van geluk mag ervaren. Immers: Gelukkig zijn kun je leren!

Bladeren in de wind

Het najaar is er weer. Voor de natuur is dit een tijd van oogsten, loslaten en weer verdwijnen, om zich op deze manier weer klaar te maken voor een nieuwe cyclus.
Tijdens mijn wandelingen zie ik de eerste vogels richting het zuiden vliegen. Onder de bomen liggen al bladeren, kastanjes en heel veel eikels. En de paddenstoelen schieten uit de grond. Ik zie de veranderende kleuren, hoor de eerste ganzen gakken, ruik de ochtenddauw, proef de regendruppels en voel de kou opkomen. Als ik wandel gebruik ik al mijn zintuigen om waar te nemen wat er om mij heen is.

Afgelopen week werd ik echter geconfronteerd met mijn eigen perceptie van de door mij waargenomen werkelijkheid. Ik kwam tijdens een wandeling een jonge man tegen. Hij stond stil bij een vlier (Sambucus). We raakten aan de praat over de vlier, waarvan er velen vol met bessen hingen, langs het pad waar wij stonden. Ik heb ze de afgelopen maanden zien veranderen, van kale takken met groene blaadjes – vol met tuilen met geurende bloemen – ontwikkeld tot trossen met groen-witte bessen, die verkleuren naar donkerrood. De naam ‘vlier’ komt van het onrustig heen en weer fladderen van de bladeren in de wind.

Mijn gesprekspartner, die erg met de natuur en het milieu begaan bleek te zijn, wees mij op de verschillende soorten vlieren die langs het pad stonden. De ‘gewone vlieren’ hingen vol met rijpe bessen, waar je allerlei lekkere dingen van kunt maken, zoals siroop, jam en wijn. Tussen deze vlieren stond ook een vlier met witte bessen. Ik was in de veronderstelling dat deze bessen nog niet rijp waren en over een tijdje zouden gaan verkleuren. Maar niets bleek minder waar. Ik kreeg te horen dat dit een vlier is welke witte bessen draagt. Een soort die veel minder vaak voor komt, maar waar je ook de eerdergenoemde producten van kunt maken. Uiteraard in de witte vorm. Naast deze bijzondere vlier, stond nog een andere soort, de ‘peterselievlier’. Deze laatste heeft een opvallend fijn en gekarteld blad (vandaar de naam) en bloeit met grote schermen. Ik verbaasde me erover dat ik, ondanks dat ik deze wandeling regelmatig maak, nog nooit gezien had dat er zoveel verschillende vlieren langs het pad staan.

Het merkwaardige is: elke keer als ik nu over dit pad loop, zie ik duidelijk de verschillen tussen de soorten vlieren. Ook bij mensen zie je dit vaak gebeuren. We menen dat bepaalde groepen mensen dezelfde kenmerken hebben en gelijk gedrag vertonen. Als we de moeite nemen om ons te verdiepen in elke persoon afzonderlijk, zullen we merken dat de eigenschappen en het karakter van elk individu anders zijn.

Misschien is het een goede gedachte om, net als in de natuur, de herfst te gebruiken om ‘oude’ ideeën en beelden op te ruimen. Even je blik naar binnen keren, loslaten wat je niet meer nodig hebt en genieten van de rust. En neem er vooral een lekker glas vlierbessenwijn (of –siroop) bij.

Wandelen is goed voor lichaam en geest. En waar anders dan in én om Eastermar, met de zandpaden, elzensingels en houtwallen, kun je dit beter doen. Tijdens mijn wandelingen kom ik regelmatig allerlei interessante personen tegen. Met sommige mensen voer ik boeiende gesprekken, met altijd weer leerzame momenten.

Tijdens één van mijn wandelingen liep ik op een herfstachtige dag in een natuurgebied langs het water. De lucht was lichtgrijs, het water was donkergrijs en ook de natuur om me heen nam alle variaties van de kleur grijs aan.

In al dat grijs zag ik opeens drie personen lopen. Ik raakte in gesprek met deze mensen, een jongeman met zijn vriendin en moeder. De jongen en zijn moeder waren warm gekleed in dikke jassen met capuchons en hadden waterdichte wandelschoenen aan. De vriendin liep in een dun, kort jasje, strakke broek en leren laarzen met een hakje. Haar lange, zwarte haren hingen als de takken van een treurwilg langs haar gezicht.

De moeder vertelde dat ze, samen met haar zoon, in Noord-Fryslân woont en dat het meisje de nieuwe vriendin van haar zoon is en uit het buitenland komt. Ik vraag aan het meisje waar ze vandaan komt en ze vertelt dat ze in ‘New York in the States’ woont. Daar heeft ze haar nieuwe vriend ook ontmoet en omdat ze ‘in love’ zijn, is ze nu naar Nederland gekomen om te kijken hoe hij hier leeft.

Vanaf hier neemt de moeder, stevig stappend door de vele waterplassen, het gesprek weer over. Het leek haar een goed idee om het meisje te laten kennis maken met het échte Nederland. De moeder wandelt graag en wat is er nu mooier om het meisje de mooie natuur in Nederland te tonen. En tja, dat het dan regent op deze dag, dat hoort erbij! Ze wijst haar zoon en zijn vriendin op allerlei plantjes, en benoemt de Nederlandse namen. Ik zie het meisje beleeft knikken, ondertussen stiekem kijkend op haar horloge.

Ik vraag wat ze deze dag nog meer voor plannen hebben. De moeder zegt dat ze de hele dag hebben uitgetrokken om te wandelen, en dat zij vanavond voor hen drieën gaat koken: stamppot rauwe andijvie met worst. Een echte Hollandse maaltijd, die zeker lekker zal smaken na zo’n wandeling. En haar zoon is gek op stampotten, dus zal zijn vriendin dit ook zeker waarderen. Al vertellend kijkt ze even over haar schouder naar het meisje, dat ons -zo goed en kwaad als het gaat- volgt en roept: “Yes, tonight stamppot andijvie!” Het meisje knikt maar weer eens en kijkt met een vragende blik naar haar vriend. Hij verduidelijkt: “Diner tonight.”

De moeder vertelt me vol trots hoe fijn ze het toch vindt om ‘ons Nederland’ aan de vriendin van haar zoon, wonend in zo’n groot land als Amerika, te kunnen laten zien. Dit is een ervaring voor dit meisje, dat ze nooit van haar leven weer zal vergeten. Ik kan niet anders dan dit beamen. Hoewel ik hier waarschijnlijk een ander gevoel bij heb dan de moeder.

Bij een driesprong sla ik af richting thuis, waar de kachel lekker warm brandt. Het trio wandelt nog even door. Want er is nog heel veel om te laten zien. Ik zie de moeder fier voorop lopen, al pratend en wijzend op alle dingen om haar heen.

Ik denk nog even na over dit gesprek: Het meisje en de moeder zijn zeer verschillend, elk met een eigen achtergrond en cultuur. En toch delen ze ook iets: hun liefde voor de zoon. Dit heeft ze bij elkaar gebracht en verbindt hen op dit moment. De toekomst zal uitwijzen of deze gedeelde liefde ook de verschillen kan overbruggen. En geldt dit niet voor ons allen, bij verschillen in denken en handelen?

Wandelen is goed voor lichaam en geest. En waar anders dan in én om Eastermar, met de zandpaden, elzensingels en houtwallen, kun je dit beter doen. Tijdens mijn wandelingen kom ik regelmatig allerlei interessante personen tegen. Met sommige mensen voer ik boeiende gesprekken, met altijd weer leerzame momenten.

Sinds ruim twee jaar hebben wij een hond, een Amerikaanse Staffordshireterriër. Dit is een middelgrote, atletisch gebouwde hond, welke gefokt is als échte gezinshond. Echter zijn uiterlijk kan doen denken aan een (gevaarlijke) vechthond. Het karakter van dit soort honden is vriendelijk, aanhankelijk en betrouwbaar, maar ze kunnen ook koppig en eigenwillig zijn. Daarom zijn wij, met onze pup van enkele maanden, meteen op hondentraining gegaan. Men denkt vaak dat een hondentraining leerzaam is voor de hond, maar mijn ervaring is dat de hondeneigenaren in het algemeen meer bijgebracht worden, dan de honden.

Ergens halverwege de training liepen Janek en ik, met onze pup, op een herfstachtige dag, te wandelen over de zandpaden bij ons in de omgeving. Omdat we alle commando’s die we op de training geleerd hadden (en dat zijn er heel wat…) in de praktijk wouden toepassen, hadden we onze hond los van de riem gedaan. In eerste instantie rende ze als een malloot door het veld, maar al snel werd ze moe en konden we met haar gaan oefenen. “Zit”, “af”, “hier”, “turn”, “twist”, “blijf”, “volg” en na elke juist uitgevoerde verrichting, een beloning.

Wij én de hond waren gemotiveerd bezig, toen opeens de pup er vandoor rende, richting het pad. Haar gehoor is natuurlijk vele malen beter dan dat van ons, zodat wij er vanuit konden gaan dat ze iets of iemand op het zandpad had gehoord. En ja hoor, verder op kwamen een man met zijn hond aangelopen. De hond, groot, harig en zwart, keurig aangelijnd aan de riem.

Omdat wij het enthousiasme van onze pup kenden en op de training hadden geleerd dat ze ‘altijd’ naar ons moet luisteren, begonnen we haar te roepen. In eerste instantie had dit weinig effect. Onze hond, genietend van haar vrijheid, rende door totdat ze de andere hond goed in het zicht had. De eigenaar van de andere hond had uiteraard ondertussen ook in de gaten wat er aan de hand was. Hij bleef midden op het pad staan en begon ook te schreeuwen: “Pas op! Gevaarlijke hond, een  gevaarlijke hond!”

Ik schrok me wild! Ik zag opeens allerlei scenario’s voorbij flitsen, waarbij een grote, harige, zwarte hond onze lieve pup in de bek nam en zou verwonden. Ik riep haar nog dringender om terug te komen, met als gevolg dat ze ging zitten, zodat ik haar weer aan de riem kon doen. De man liep boos door, en riep naar ons dat we onze hond voortaan vast moesten houden.

Enigszins van de schrik bekomen sprak ik naar Janek mijn verbazing uit, over het feit dat iemand met een erg gevaarlijke hond er voor koos om in dit natuurgebied te gaan wandelen. Hier liepen immers veel vaker mensen met ‘losse’ honden. Janek keek mij verwonderd aan. Hij antwoordde: “Ik denk dat die man het over onze hond had, toen hij schreeuwde over een gevaarlijke hond.”

Zo verschillend kunnen mensen dus kijken naar dezelfde situatie. Jouw eigen verleden, ervaringen en denkpatronen bepalen voor een groot deel hoe jij de dingen beleeft. Dit kan bij iemand anders totaal verschillend zijn. Het is dan ook belangrijk om in contact met anderen er nooit zonder meer van uit te gaan dat die ander hetzelfde ondervindt als jij. Open staan voor andere meningen en nieuwsgierig zijn naar een ander helpen hierbij.

En ‘de gevaarlijke hond’ in dit verhaal: waarschijnlijk bestond die alleen maar in de fantasie van een paar mensen.

Goede voornemens voor dit jaar!

Elk jaar starten velen van ons weer met goede voornemens voor het nieuwe jaar. Stoppen met roken, enkele kilo’s afvallen, minder druk én stress op het werk, eindelijk die opleiding eens gaan volgen, minder je tijd verdoen met onzinnige zaken op internet, enzovoort.

Vol goede moed worden deze voornemens in de eerste weken van het nieuwe jaar tot uitvoer gebracht. De laatste sigaretten worden ritueel weggegooid, er wordt een abonnement bij de fitnes afgesloten, er worden lege ruimtes in de agenda geblokt, een inschrijfformulier voor de opleiding wordt aangevraagd, en de laptop blijft demonstratief op een hoekje van het bureau staan stof te vangen.

Helaas blijkt dat na enkele weken de helft van de mensen met goede voornemens al te zijn gestopt, en na enkele maanden nog maar 5% met hun voornemens bezig te zijn. Hoe kan dit?

Er bestaan allerlei tips om goede voornemens wél vol te houden. Van het stellen van heldere doelen en het maken van een stappenplan, tot het delen van je voornemens met je sociale netwerk, zodat je gesteund (of gecontroleerd) kunt worden. Een deel van deze tips kan uiteraard helpen om jouw voornemens tot uitvoer te brengen. Maar ook dit geeft geen garantie voor het volhouden van je voornemen.

Het allerbelangrijkste bij het realiseren van jouw voornemen is ‘de intrinsieke motivatie’. Dit is de motivatie die vanuit jezelf komt, in plaats van motivatie die vanuit externe bronnen, zoals belonen en straffen, komt (is extrinsieke motivatie). Heel vaak komen onze voornemens voort uit externe bronnen, zoals de negatieve publicaties over roken, de beelden die bestaan over het perfecte lichaam dat we zouden moeten hebben, de druk van anderen om vaker thuis te zijn of dat diploma te halen.

Pas als je zelf écht intrinsiek gemotiveerd bent, gaat het je lukken om jouw voornemens tot uitvoer te brengen. In de praktijk betekent dit dat je zelf moet willen om ander gedrag aan te leren. Dit lukt niet van het ene op het andere moment. Voor gedragsverandering staat drie maanden oefenen, doorgaan en volhouden. Na drie maanden zijn er in je hersenen nieuwe verbindingen aangemaakt, die dit nieuwe gedrag als ‘normaal’ ervaren. Sommige mensen beleven dit als een ‘mentale’ knop omzetten, waardoor voornemens die voorheen altijd mislukten, nu opeens wel lukken. Maar ook dit omzetten van de knop is een proces van vallen en opstaan. Soms zul je een tegenslag moeten incasseren, maar dit betekent niet dat je voornemen totaal mislukt is. Als je toch die ene sigaret hebt gerookt of dat koekje hebt opgegeten, kun je daarna rustig verder gaan met je voornemen. Toen je leerde lopen of fietsen, ben je ook meerdere keren gevallen voordat je het goed kon.

Je zult merken dat als je intrinsiek gemotiveerd bent, je voornemen ook gemakkelijker uitvoerbaar is. Het is gebleken dat bij intrinsieke motivatie je geconcentreerder bent om je doel te halen, creatiever bent in het vinden van alternatieven, je meer plezier hebt in het uitvoeren van je taken en je trotser bent op het resultaat. Dus kijk eens bij de voornemens voor dit jaar, waar jouw motivatie vandaan komt. Zijn het de externe invloeden die jou nu in beweging brengen? Stop er dan maar weer mee, want de kans is groot dat jouw voornemen niet gaat lukken. Ben je intrinsiek gemotiveerd? Dan mag je verwachten dat je voornemen gaat slagen.

Ik wens je toe dat je voor jezelf de knop kunt omzetten, en dat er vele voornemens mogen uitkomen.

Kort geleden heb ik op verzoek een workshop over ‘Kun je gelukkig zijn leren?’ gegeven. De workshop was vrij toegankelijk, en iedereen was welkom om mee te doen.

Het toeval wilde dat op hetzelfde moment dat de workshop plaatsvond, ook de jaarlijkse ledenvergadering van de plaatselijke Vogelwacht geschiedde. Er kwamen dus gelijktijdig mensen voor de workshop over geluk en voor de Vogelwacht het gebouw binnen. Na het passeren van de deur ging de ene helft van de personen naar rechts voor de vergadering van de Vogelwacht en de andere helft naar links voor de activiteit over geluk. Opvallend hierbij was dat het vooral mannen waren die de interesse in vogeltjes deelden en het vooral vrouwen waren die op zoek waren naar het geluk.

Eigenlijk is dat best vreemd, want alle mensen, vrouwen én mannen, worden geboren met een diepgeworteld verlangen naar een zinvol en gelukkig bestaan. En niemand van ons krijgt daar een gebruiksaanwijzing bij geleverd.

Zou het zo zijn dat mannen vinden dat ze eigenlijk al gelukkig zijn? Of durven ze niet toe te geven dat ze in hun leven ook wel een extra portie plezier en tevredenheid kunnen gebruiken? Of willen ze misschien liever niet nadenken en vooral niet praten over ‘geluk’.

Hoe dan ook, een feit is dat mannen en vrouwen op verschillende manieren omgaan met hun zoektocht naar een tevreden leven. Ook de mannen die ik, als coach, in mijn bedrijf mag ontvangen, komen vaak met een afgeleide vraag bij me aan tafel. Ze hebben een loopbaanvraag of een timemanagementprobleem of denken in een burn-out te komen. Veelal komen we gedurende de gesprekken toch op de vraag: “Wat is voor jou een zinvol en gelukkig leven?”. En GELUKKIG… ook mannen hebben daar een antwoord op!

Terugkomend op de avond met de workshop ‘Kun je gelukkig zijn leren ?’ en de ledenvergadering van de Vogelwacht: het viel me op dat de mannen er allemaal gelukkig vandaan kwamen. Want of we nu man of vrouw zijn, van zingende vogeltjes in het voorjaar worden we allemaal gelukkig!

Tijd, wat is dat eigenlijk? We kennen vele spreekwoorden met tijd: ‘Tijd kost geld’, ‘De tijd vliegt’, ‘Tijd heeft vleugels en geen teugels’, ‘Tijd brengt raad’, ‘De tand des tijds’, ‘Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan’.

Vaak gaan ze over de situatie van de voortschrijding van de tijd, waarbij wij het gevoel hebben dat zaken sneller gaan dan we willen, waardoor we een gebrek aan tijd hebben. We beseffen ons te weinig dat wij degenen zijn, die teveel dingen willen in de tijd die beschikbaar is. Of dat wij de keuzes maken om de verkeerde dingen te doen, waardoor andere, misschien wel belangrijkere aangelegenheden, blijven liggen.

Ook ik betrap me er zelf vaak op dat mijn to-do-lijstje langer is dan mijn dag, ik er weer niet toegekomen ben om mijn mem te bellen, en ik ook nog vergeten ben een afspraak met de tandarts te maken voor het hele gezin. En ondertussen zijn we alweer 2016!

Op 5, 6 en 7 januari had ik opeens een heel ander besef van tijd. Code Rood in Noord-Nederland: ijzel in Fryslân én ijzel in Eastermar. Het voelde alsof we een beetje afgesloten waren van de rest van de wereld. Wie verstandig was, ging de weg niet op, of deed dit hooguit al wandelend en glijdend.

De afspraken die ik in mijn agenda had staan, moest ik afzeggen, de kinderen konden niet naar school en we waren min of meer gebonden aan ons huis. Er was zelfs geen post of krant om te lezen. Wat een tijd had ik opeens…

We zijn eerst met z’n allen de hond uit gaan laten. Hadden we meteen gelegenheid om de ernst van de situatie te bepalen. Door de gladheid deden we tweemaal zolang over deze wandeling, maar dat maakte niets uit want we hadden de tijd. Onderweg hadden we ook voldoende gelegenheid om een praatje te maken met dorpsgenoten.

Thuis aangekomen was er wel tijd om een kop warme chocolademelk te maken. Op de ‘ouderwetse wijze’, op de houtkachel. Op Social Media las ik dat onze dominee de gelegenheid had genomen om met het gezin een puzzel van 1.000 stukjes te maken. Wij waren ondertussen ook begonnen aan een grote legpuzzel. Toeval, of was het er eenvoudig genoeg de tijd voor?

Ook andere ervaringen bleken opeens in een heel ander tijdsperspectief te staan. Dat een opdrachtgever, waar ik regelmatig mee WhatsApp omdat hij veel in vergadering zit, mij spontaan opbelde met de mededeling “Ach ik dacht, laat ik eens bellen. Daar heb ik nu wel tijd voor.” Of dat ik met mijn mem een telefoongesprek van een uur voerde. Gewoon, omdat we tijd voor elkaar hadden.

Zullen we aan het KNMI vragen of ze wat vaker een dag code Rood willen geven? Zodat we wat meer tijd hebben. ‘Want wie geen tijd te verliezen heeft, hoeft zich nooit te haasten’.