Wandelen is goed voor lichaam en geest. En waar anders dan in én om Eastermar, met de zandpaden, elzensingels en houtwallen, kun je dit beter doen. Tijdens mijn wandelingen kom ik regelmatig allerlei interessante personen tegen. Met sommige mensen voer ik boeiende gesprekken, met altijd weer leerzame momenten.
Sinds ruim twee jaar hebben wij een hond, een Amerikaanse Staffordshireterriër. Dit is een middelgrote, atletisch gebouwde hond, welke gefokt is als échte gezinshond. Echter zijn uiterlijk kan doen denken aan een (gevaarlijke) vechthond. Het karakter van dit soort honden is vriendelijk, aanhankelijk en betrouwbaar, maar ze kunnen ook koppig en eigenwillig zijn. Daarom zijn wij, met onze pup van enkele maanden, meteen op hondentraining gegaan. Men denkt vaak dat een hondentraining leerzaam is voor de hond, maar mijn ervaring is dat de hondeneigenaren in het algemeen meer bijgebracht worden, dan de honden.
Ergens halverwege de training liepen Janek en ik, met onze pup, op een herfstachtige dag, te wandelen over de zandpaden bij ons in de omgeving. Omdat we alle commando’s die we op de training geleerd hadden (en dat zijn er heel wat…) in de praktijk wouden toepassen, hadden we onze hond los van de riem gedaan. In eerste instantie rende ze als een malloot door het veld, maar al snel werd ze moe en konden we met haar gaan oefenen. “Zit”, “af”, “hier”, “turn”, “twist”, “blijf”, “volg” en na elke juist uitgevoerde verrichting, een beloning.
Wij én de hond waren gemotiveerd bezig, toen opeens de pup er vandoor rende, richting het pad. Haar gehoor is natuurlijk vele malen beter dan dat van ons, zodat wij er vanuit konden gaan dat ze iets of iemand op het zandpad had gehoord. En ja hoor, verder op kwamen een man met zijn hond aangelopen. De hond, groot, harig en zwart, keurig aangelijnd aan de riem.
Omdat wij het enthousiasme van onze pup kenden en op de training hadden geleerd dat ze ‘altijd’ naar ons moet luisteren, begonnen we haar te roepen. In eerste instantie had dit weinig effect. Onze hond, genietend van haar vrijheid, rende door totdat ze de andere hond goed in het zicht had. De eigenaar van de andere hond had uiteraard ondertussen ook in de gaten wat er aan de hand was. Hij bleef midden op het pad staan en begon ook te schreeuwen: “Pas op! Gevaarlijke hond, een gevaarlijke hond!”
Ik schrok me wild! Ik zag opeens allerlei scenario’s voorbij flitsen, waarbij een grote, harige, zwarte hond onze lieve pup in de bek nam en zou verwonden. Ik riep haar nog dringender om terug te komen, met als gevolg dat ze ging zitten, zodat ik haar weer aan de riem kon doen. De man liep boos door, en riep naar ons dat we onze hond voortaan vast moesten houden.
Enigszins van de schrik bekomen sprak ik naar Janek mijn verbazing uit, over het feit dat iemand met een erg gevaarlijke hond er voor koos om in dit natuurgebied te gaan wandelen. Hier liepen immers veel vaker mensen met ‘losse’ honden. Janek keek mij verwonderd aan. Hij antwoordde: “Ik denk dat die man het over onze hond had, toen hij schreeuwde over een gevaarlijke hond.”
Zo verschillend kunnen mensen dus kijken naar dezelfde situatie. Jouw eigen verleden, ervaringen en denkpatronen bepalen voor een groot deel hoe jij de dingen beleeft. Dit kan bij iemand anders totaal verschillend zijn. Het is dan ook belangrijk om in contact met anderen er nooit zonder meer van uit te gaan dat die ander hetzelfde ondervindt als jij. Open staan voor andere meningen en nieuwsgierig zijn naar een ander helpen hierbij.
En ‘de gevaarlijke hond’ in dit verhaal: waarschijnlijk bestond die alleen maar in de fantasie van een paar mensen.