Wandelen is goed voor lichaam en geest. En waar anders dan in én om Eastermar, met de zandpaden, elzensingels en houtwallen, kun je dit beter doen. Tijdens mijn wandelingen kom ik regelmatig allerlei interessante personen tegen. Met sommige mensen voer ik boeiende gesprekken, met altijd weer leerzame momenten.
Tijdens één van mijn wandelingen liep ik op een herfstachtige dag in een natuurgebied langs het water. De lucht was lichtgrijs, het water was donkergrijs en ook de natuur om me heen nam alle variaties van de kleur grijs aan.
In al dat grijs zag ik opeens drie personen lopen. Ik raakte in gesprek met deze mensen, een jongeman met zijn vriendin en moeder. De jongen en zijn moeder waren warm gekleed in dikke jassen met capuchons en hadden waterdichte wandelschoenen aan. De vriendin liep in een dun, kort jasje, strakke broek en leren laarzen met een hakje. Haar lange, zwarte haren hingen als de takken van een treurwilg langs haar gezicht.
De moeder vertelde dat ze, samen met haar zoon, in Noord-Fryslân woont en dat het meisje de nieuwe vriendin van haar zoon is en uit het buitenland komt. Ik vraag aan het meisje waar ze vandaan komt en ze vertelt dat ze in ‘New York in the States’ woont. Daar heeft ze haar nieuwe vriend ook ontmoet en omdat ze ‘in love’ zijn, is ze nu naar Nederland gekomen om te kijken hoe hij hier leeft.
Vanaf hier neemt de moeder, stevig stappend door de vele waterplassen, het gesprek weer over. Het leek haar een goed idee om het meisje te laten kennis maken met het échte Nederland. De moeder wandelt graag en wat is er nu mooier om het meisje de mooie natuur in Nederland te tonen. En tja, dat het dan regent op deze dag, dat hoort erbij! Ze wijst haar zoon en zijn vriendin op allerlei plantjes, en benoemt de Nederlandse namen. Ik zie het meisje beleeft knikken, ondertussen stiekem kijkend op haar horloge.
Ik vraag wat ze deze dag nog meer voor plannen hebben. De moeder zegt dat ze de hele dag hebben uitgetrokken om te wandelen, en dat zij vanavond voor hen drieën gaat koken: stamppot rauwe andijvie met worst. Een echte Hollandse maaltijd, die zeker lekker zal smaken na zo’n wandeling. En haar zoon is gek op stampotten, dus zal zijn vriendin dit ook zeker waarderen. Al vertellend kijkt ze even over haar schouder naar het meisje, dat ons -zo goed en kwaad als het gaat- volgt en roept: “Yes, tonight stamppot andijvie!” Het meisje knikt maar weer eens en kijkt met een vragende blik naar haar vriend. Hij verduidelijkt: “Diner tonight.”
De moeder vertelt me vol trots hoe fijn ze het toch vindt om ‘ons Nederland’ aan de vriendin van haar zoon, wonend in zo’n groot land als Amerika, te kunnen laten zien. Dit is een ervaring voor dit meisje, dat ze nooit van haar leven weer zal vergeten. Ik kan niet anders dan dit beamen. Hoewel ik hier waarschijnlijk een ander gevoel bij heb dan de moeder.
Bij een driesprong sla ik af richting thuis, waar de kachel lekker warm brandt. Het trio wandelt nog even door. Want er is nog heel veel om te laten zien. Ik zie de moeder fier voorop lopen, al pratend en wijzend op alle dingen om haar heen.
Ik denk nog even na over dit gesprek: Het meisje en de moeder zijn zeer verschillend, elk met een eigen achtergrond en cultuur. En toch delen ze ook iets: hun liefde voor de zoon. Dit heeft ze bij elkaar gebracht en verbindt hen op dit moment. De toekomst zal uitwijzen of deze gedeelde liefde ook de verschillen kan overbruggen. En geldt dit niet voor ons allen, bij verschillen in denken en handelen?